Η λογική των Πράσινων Δημοσίων Προμηθειών και Συμβάσεων στην Ελλάδα δυστυχώς βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης. Ο κύριος λόγος για αυτή την καθυστέρηση οφείλεται στην ελλιπή ενημέρωση των ενδιαφερόμενων φορέων (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Δημόσιοι φορείς) αναφορικά με τα πλεονεκτήματα ανάπτυξης τέτοιων διαδικασιών προμηθειών, τόσο σε οικονομικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές, το τμήμα προμηθειών σε έναν ΟΤΑ επικεντρώνεται στο να επιτύχει αγορά προϊόντων με τη χαμηλότερη αρχική τιμή χρησιμοποιώντας παράλληλα μια ήδη υπάρχουσα λίστα προμηθευτών, οι οποίοι και προσφέρουν συγκεκριμένα προϊόντα (μειοδοτικός διαγωνισμός). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα προϊόντα με διαφορετικές τεχνικές προδιαγραφές και υψηλότερο αρχικό κόστος αγοράς σπάνια να επιλέγονται κατά τη κατακύρωση του διαγωνισμού, καθώς περιβαλλοντικά κριτήρια και κόστους κύκλου ζωής (ποιοτικά κριτήρια) δε λαμβάνονται υπόψη στη φάση αξιολόγησης των υποψηφίων αναδόχων της προμήθειας.

Ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο, πέρα από την ελλιπή ενημέρωση, αποτελεί η μεγάλη διασπορά αρμοδιοτήτων μεταξύ των διαφόρων διευθύνσεων σε επίπεδο ΟΤΑ καθώς και στο ότι στον επίσημο κώδικα προμηθειών των ΟΤΑ δε γίνεται σαφή αναφορά σε άλλα κριτήρια αξιολόγησης πέρα από τα οικονομικά. Το 2007 ψηφίστηκε το Προεδρικό Διάταγμα 60/2007, το οποίο αφορά στην Προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας στις διατάξεις της Οδηγίας 2004/18/ΕΚ «περί συντονισμού των διαδικασιών σύναψης δημοσίων συμβάσεων έργων, προμηθειών και υπηρεσιών», όπως τροποποιήθηκε με την Οδηγία 2005/51/ΕΚ της Επιτροπής και την Οδηγία 2005/75/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 16ης Νοεμβρίου 2005. Στα Άρθρα 51, 52 και 53 του συγκεκριμένου διατάγματος προβλέπεται ότι η ανάθεση δημόσιων συμβάσεων μπορεί να γίνεται είτε με βάση τη χαμηλότερη τιμή, είτε με βάση την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη προσφορά, λαμβάνοντας υπόψη και περιβαλλοντικά κριτήρια, ενώ οι τεχνικές προδιαγραφές μπορεί να περιλαμβάνουν περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά (π.χ. ευρωπαϊκά, (πολυ)εθνικά οικολογικά σήματα). Επιπλέον, στις 17 Ιουνίου 2008 τέθηκε σε ισχύ η Κοινή Υπουργική Απόφαση Δ6/Β/14826 «Μέτρα για τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης και την εξοικονόμηση ενέργειας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα» με την οποία αντιμετωπίζονται για πρώτη φορά θέματα εξοικονόμησης ενέργειας αναφορικά με την προμήθεια προϊόντων και τη συντήρηση / διαχείριση των κτιριακών εγκαταστάσεων.

Η συγκεκριμένη ΚΥΑ, καθορίζει μια σειρά τεχνικών ενεργειακών προδιαγραφών που σχετίζονται με ένα πλήθος συσκευών εξοπλισμού γραφείου και γενικώς ενεργοβόρων συστημάτων και οι οποίες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τη διενέργεια των προμηθειών, στοχεύοντας αρχικά να θέσει κάποιες ελάχιστες απαιτήσεις ενεργειακής απόδοσης. Πρόσφατα ψηφίστηκε, επίσης, ο Νόμος 3855/2010 «Μέτρα για τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης κατά την τελική χρήση, ενεργειακές υπηρεσίες και άλλες διατάξεις». Ο συγκεκριμένος νόμος προβλέπει, μεταξύ άλλων, τον καθορισμό των ελάχιστων απαιτήσεων ενεργειακής απόδοσης για τις προμήθειες του Δημοσίου και των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και χρήση μεθοδολογιών ελαχιστοποίησης του κόστους κύκλου ζωής των προμηθευόμενων ειδών ή συναφών μεθόδων, ώστε να διασφαλίζεται η οικονομική αποτελεσματικότητά τους.

Επιπλέον, για την πραγματοποίηση του συντονιστικού έργου και την προώθηση των Πράσινων Δημόσιων Συμβάσεων, ο Νόμος 3855/2010 προβλέπει τη συγκρότηση Διυπουργικής Επιτροπής για την εκπόνηση Εθνικού Σχεδίου Δράσης και την προώθηση των Πράσινων Δημόσιων Συμβάσεων στην Ελλάδα.

Η συγκεκριμένη Διυπουργική Επιτροπή συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 2010 (http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=362&sni[524]=485).